Blog Layout
Ik ben zo moe
Naam auteur
“Ja, ik was laatst ook eens zo moe. Dat ken ik wel.”, is toch wel pijnlijk om te horen.
Net als velen die les bij mij volgen, ervaar ook ik chronische vermoeidheid. Het is in sommige periodes wel nadrukkelijker of minder aanwezig. Maar hoe het voelt om ‘energiek’ te zijn, dat ben ik echt vergeten.
Ik deel dit niet omdat ik daarmee aandacht vraag. Ik deel het hier omdat ik je wil laten weten dat jouw verhaal, dat onze verhalen over leven met aanhoudende pijn, ziekte en vermoeidheid er mogen zijn.
Ik zal als je mij over jouw ervaring vertelt, je verhaal nooit in twijfel trekken.
Hoe jij de aandoening of ziekte waarmee jij leeft ervaart, is hoe het voor jou is.
Helaas zijn er al zoveel plaatsen waar ervaringen wél in twijfel worden getrokken.
Waar je niet gehoord of geloofd wordt. We kennen ze wel de reacties van anderen (en zelfs artsen):
“Je bent nog zo jong, dus zoveel pijn kan niet.”
“Uit de tests blijkt niets ongewoons, dus u bent wat ons betreft gezond.”
“Is het niet gewoon stress?”
“Eet je wel gezond dan? Ken je het .... dieet al?”
“Je zou er misschien wat minder aan moeten denken.”
“Ik zou ook moe worden als ik mijn leven zo door mijn ziekte liet beïnvloeden.”
Graag wil ik dat je weet dat hoe jij je voelt, altijd het startpunt is als je deelneemt aan mijn lessen.
Of je het nu wel of niet met mij deelt.
Ik ga er altijd van uit dat jij zelf het beste weet wat er vandaag wel of niet mogelijk is.
Dat is het uitgangspunt.
Er is ons vertelt dat je met yoga iets moet bereiken of een doel moet nastreven. Maar langzaamaan laat dit het plezier in yoga verdwijnen...
Ik kon vroeger dagenlang mijn lijf negeren. Gewoon niet bewust meer voelen dat mijn lijf pijn deed en dat ik doodmoe was. Paracetamol erin en go!
Soms is het eerste en enige wat je kunt doen om jezelf te ondersteunen letterlijk de grond onder je (voeten) voelen. Als hulpmiddel om niet in een emotie of gedachtestroom gevangen te raken.